Week 4.2 – Simien National Park

Woensdagochtend werden we opgehaald door Jemal met een jeep voor een vierdaagse trek door het Simien National Park. Onderweg sprokkelden we ons team en de benodigdheden bij elkaar: een guide, een chef, een bewaker en een afwasser (liefkozend ‘the dishwasher’ genoemd door de rest van het team). Later zouden ook nog een man voor de bagage en een ezel aansluiten. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel mensen er nodig waren om vier dagen te overleven in de bergen. De jeep bleek nodig: steile wegen met veel grote stenen erop maakten de tocht hobbelig en uitdagend. De eerste hike was slechts 10 km, waar we al veel viewpoints te zien kregen en ook een grote apengemeenschap. Hier hebben we een tijdje tussen gezeten alsof we in een aflevering van een natuurdocumentaire waren gevallen: aapjes maakten ruzie, hadden seks en zochten eten en de groepsdynamiek was goed te zien. Vervolgens kwamen we aan bij het eerste kamp, waar de tenten al klaar stonden met onze spullen en de bedden, wat twee dunne matrasjes waren. Ook kregen we een snack, popcorn met verse tijmthee. Het hele national park is bedekt met tijm in plaats van gras en dat zorgt voor een ware geursensatie tijdens het lopen. Deze tijm werd dus benut voor het zetten van verse thee. Dat was leuk aan de gids, hij vertelde bij alles wat we zagen waarvoor mensen die hier wonen het gebruiken. Op die manier kunnen ze redelijk zelfvoorzienend zijn: zo functioneren er planten als zeep, pijnstilling en zonnebrand.

 De apengemeenschap   De eerste hike, de eerst view points 

Het verbaasde ons hoe goed de mensen van ons zich konden redden met de weinige middelen die ze hebben: we hadden een eenpansmaaltijd verwacht, maar we kregen een driegangdiner. Aangemoedigd door de chef die als enige Engelse woord ‘more’ kenden, deden we ons tegoed aan een goedgevulde soep, uitgebreide pasta met verschillende groentes en gefrituurde banaan en weer tijmthee achteraf. Daarna was het al vroeg bedtijd: als het donker wordt, valt er ook lastig iets te ondernemen en bovendien beginnen de dagen in het park om half zeven ’s ochtends weer.

 Lekker kamperen... 

  Oneindig veel viewpoints 

De volgende dag stond de langste hike op de planning, van maar liefst 17 km lang met ook nog enorm veel hoogteverschil. Daarom wilden we goed ontbijten en bestelden we pannenkoeken en per ongeluk ook pap, omdat ik de vertaling daarvan even vergeten was. Het goedje leek op behanglijm en rook ook zo: dit opeten zou ons echt geen goed doen. Het is in heel Ethiopië asociaal om eten te laten staan, je hoort het eten wat je krijgt te waarderen. Toch hebben we deze ongeschreven regel dit keer overtreden om onszelf nog een beetje te sparen. En dat hadden we nodig want man man man, wat was het hiken zwaar. Grote stukken dalen en dan weer stijgen tot op grote hoogte (ongeveer +4000 meter), waardoor ademen ook een stuk lastiger ging. Onderweg herkenden we mensen van het kamp van gisteravond, die aandelen leken te hebben in Jack Wolfskin of andere avontuurlijk merken. Verantwoorde schoenen, afritsbroeken, waterzakken, wandelstokken en zonnehoeden lieten onze simpele trainingsboeken en afgetrapte Nikes verbleken. Een beetje onzeker keken we elkaar aan: wisten we eigenlijk wel waar we aan begonnen waren? We hadden beiden niet echt stilgestaan bij de invulling van deze vier dagen, dat we daadwerkelijk moesten hiken en kamperen. Het was een pittige dag, maar wel met mooie uitzichten. Na vele uren kwamen we uitgeput aan bij ons tweede kamp, wat een prachtig wijds uitzicht had. Om half zes gingen we nog een korte hike maken naar een view point om de zonsondergang te zien. Na de zonsondergang verzamelen honderden apen zich om te verplaatsen voor een geschikte plek naar de nacht beneden in het dal. Het nadeel aan het uitzicht was dat er veel meer wind en dus ook veel meer kou was. Daarom werd er na het eten een kampvuur gemaakt waar omheen gedanst en gezongen werd. We voelden ons ondanks de zware dag toch blij dat we dit avontuur aan waren gegaan, want in zulke situaties met de locals waren we anders nooit terecht gekomen. Moe maar voldaan deden we een poging tot slapen, al was dat lastig door de kou en harde grond.

  De zonsondergang waar alle apen hun rustplaats zochten 

De derde dag stond er een hike van 16 km op het programma, maar omdat we het leven niet meer zagen zitten hebben we een blessure geveinsd en er 13 km van kunnen maken. We kwamen daardoor wat eerder aan dan de rest en ook was er bij dit kampeerpunt een rivier, waar we ons konden wassen. Dit voelde top voor tien minuten, vervolgens zaten we weer helemaal onder het zwarte zand. Omdat het een erg droog gebied is met veel wind en zand, word je letterlijk gezandstraald bij elk briesje. Ik had aftersun opgesmeerd in de hoop iets goeds voor mijn lichaam te doen, maar dat bleek helaas slechts als extra lijm voor het zand te fungeren. Ook woonden we in dit kamp tussen de apen, die intussen goed gewend waren aan mensen. Daarom kon je niks los buiten je tent laten liggen. Het Amerikaanse stel waar we intussen al een aantal dagen synchroon mee reisden leerde dit op de harde manier, na een stare-down van een half uur met een aap om een beker terug te krijgen. De rest van de dag hebben we lekker kunnen ontspannen op het kamp en hebben we gelezen en gepuzzeld.

  De laatste hike  

De vierde dag was de hike optioneel, wat voor ons betekende dat we gingen lezen in de zon. We werden om tien uur opgehaald door Jemal, die we grof geld hadden betaald om ons direct naar Bahir Dar te brengen. De gedachte aan nog een minibus vonden we niet bepaald aantrekkelijk en bovendien waren we supermoe en vies. In Bahir Dar kwamen we weer terug in het hotel dat Martijn op de eerste dag nog wat vond tegenvallen. Nu zagen we echter een walhalla aan comfort: de douche, het bed, lampen, elektriciteit, het was er allemaal! We hebben nog nooit zo uitgebreid gedoucht, en het zwarte water bleef maar van ons afstromen. Daarna hebben we pizza’s gegeten en fruitsmoothies gedronken, wat voor ons de definitie was van puur geluk.

Op zondag hebben we een dagje niks gedaan in Bahir Dar. Martijn had wat last van maagklachten (eerste keer in Afrika, niks gewend die jongen), dus verder dan chillen op een terrasje zijn we niet gekomen. Hier waren gelukkig heel veel kindjes, die ons erg veel aandacht schonken. Ze kwamen handjes geven, vroegen hoe het met ons ging en stelden zich voor in redelijk Engels. Ondanks de ziekte een goede laatste, echte, vakantiedag!