Week 9.2 – Het laatste hoofdstuk (beter laat dan nooit)

Afgelopen week heb ik geprobeerd nog zoveel mogelijk te zien en te doen. Dat ging soms wat lastig in combinatie met de deadline die ik had, maar volgens mij is het redelijk gelukt. Afgelopen donderdag heb ik bijvoorbeeld nog een concert kunnen bezoeken in het Nationaal Theater. Niet alleen het gebouw was indrukwekkend, het optreden ook. Het was een Afro-Europees experiment, waarbij twaalf artiesten uit verschillende Afrikaanse en Europese landen twaalf dagen de tijd hadden om samen dit concert te creëren. Iedereen had instrumenten uit zijn eigen land mee (waar ik een groot deel niet van kende), en die instrumenten en muziekstijlen waren in verschillende samenstelling gecombineerd. Zo was er een stuk gecomponeerd voor alleen Afrikaanse artiesten over het leven in Afrika, maar er was bijvoorbeeld ook een Afro-Balkanstuk – je moet er maar net op komen. De gedachte hierachter was dat muziek een universele taal is die iedereen spreekt en dat hebben ze op een mooie manier laten zien.

Verder had ik nog tijd om een dagje met Belaynesh en haar familie door te brengen. We gingen winkelen, want ze wilde graag een traditionele Ethiopische jurk voor me kopen. De lange versie hiervan zag er echt belachelijk uit, dus we zijn maar voor de korte gegaan. Ook wilde ze dat ik wat voor Alice meenam, die haar (en tevens mijn) supervisor was in Nederland. Ze is haar eeuwig dankbaar voor haar hulp met het behalen van haar PhD en wil dat nog steeds graag laten blijken. Ik zei dat ik niet heel veel ruimte in mijn koffer had, maar dat iets kleins meenemen wel moest lukken. Eindstand heb ik een enorme tas meekregen die ik in mijn koffer moet gaan proppen de komende uren. Daarna gingen we lunchen en ontspannen bij Belaynesh thuis, waar het me duidelijk werd dat uiteindelijk elk huishouden in de wereld hetzelfde is. Broertjes en zusjes pesten elkaar en zijn vijf minuten later de beste vrienden, jonge kinderen willen hun bord niet leegeten (mits een gezin genoeg eten heeft natuurlijk) en de discussie dat de kinderen een hond willen en de ouders niet, is ook overal. De argumenten waren echter wel wat anders dan in een Nederlands gezin. Belaynesh’ zoontje wilde een hond en beloofde er écht helemaal alleen voor te zorgen (tot dusver herkenbaar). Haar argument terug was echter dat dat niet zo was en dat hij vorige keer zijn belofte ook niet was nagekomen. Hij had namelijk na lang smeken een geit gekregen voor een Pasen, die hij vervolgens niet meer wilde slachten, maar wilde houden. Daardoor hadden ze een maand een geit in de tuin staan die al hun planten heeft gesloopt, totdat de vader besloot dat het klaar was en er zelf maar het mes in heeft gezet. Tja, zulke beloftes zou ik ook lastig vinden om na te komen.

  Het mooie huis van Belaynesh

 Mijn Ethiopische jurk 

Aan het einde van die dag kon Belaynesh me ergens afzetten, waardoor ik nog een avondje met wat kerk-mensen kon doorbrengen. Ik heb vanwege het vele reizen en andere drukte minder tijd met ze kunnen doorbrengen dan ik had gewild, want ik heb de kerk echt ervaren als een hele liefdevolle gemeenschap. Het zou overdreven zijn om te zeggen dat ik in God ben gaan geloven, maar ik snap wel dat mensen veel hoop putten uit de gedachte dat Hij zou kunnen bestaan en het beste met je voor heeft. Bovendien zijn dingen als geen water, elektriciteit of internet zodanig weinig beïnvloedbaar, dat tot God bidden en wachten ook een beetje het enige is wat je kunt doen. Dat gebeurde dan ook die avond, toen we met z’n allen in het donker op de grond rondom een kaarsje zaten te eten. Als ik iets heb geleerd van mijn tijd hier, is het wel dat je weinig nodig hebt om gelukkig te zijn. Zolang je eten en goed gezelschap om je heen hebt, is er verder toch weinig nodig? Iedereen had wat meegenomen en zo heb je al snel een goed maaltje met bananen, brood, pasta en popcorn als toetje. Daarna gingen we Uno spelen, waarbij we ook wat buurkinderen hadden uitgenodigd. Iedereen was welkom en het leven was goed.

 Uno spelen in het halfdonker 

Dat brengt me op de laatste woorden van deze blog. Ik noemde net al kort het tevreden zijn met weinig. Dat is iets wat ik wil proberen mee te nemen naar Nederland. Wij lijken geprogrammeerd om altijd meer en altijd het beste te willen. Heb je een baan, dan wordt er gevraagd naar de doorgroeimogelijkheden. Heb je een auto, dan wordt er gevraagd welk model. Ambitie is goed, maar tot een bepaald niveau. Mijn VU-supervisor heeft laten zien dat ze me intussen vrij goed kent door me de quote ‘’the perfect is the enemy of good’’ door te sturen. Soms is het wat het is en is dat ook helemaal goed. Deze instelling helpt me hopelijk ook om iets minder stressvol in het leven te staan in Nederland. Ik voelde hier de rust om een boekje te lezen tijdens ontbijt, deed niet alles op de minuut en was over het algemeen ontspannen. Er is geen reden dat dat in Nederland niet zo zou kunnen zijn. Iets anders wat ik ga proberen mee te nemen naar Nederland is de openheid en de warmte van de mensen hier. Het is me daardoor pas opgevallen hoe gesloten onze cultuur is. Op het laatste moment mensen mee eten is lastig, want er zijn tenslotte al boodschappen gedaan en ach, met het gezin alleen zijn is ook wel even lekker. Ik hoop later een huis te hebben waar iedereen zich altijd welkom voelt en altijd terecht kan. Verder stap ik straks in het vliegtuig met een gevoel van dankbaarheid over mijn leventje in Nederland. Wat een luxe dat ik überhaupt mensen om me heen heb die ik kan missen en die een kalender met berichtjes kunnen vullen, wat een lieve familie heb ik waar ik straks weer mee kan zijn en wat een privilege is het dat ik me kan ontwikkelen naar mijn kunnen door middel van een dure studie.

Aan mijn lezers: bedankt voor het blijven volgen van mijn avonturen en voor alle lieve berichtjes daarover. Ik vond het fijn dat jullie daardoor toch nog een deel van mijn leven waren en ik vind het nóg fijner dat jullie nu daadwerkelijk weer een deel van mijn leven zijn!

  Reunited met mijn liefste baby