Week 7.1 - Harar

Harar is volgens mijn reisgids de nummer vier ‘holiest Islamic city’, na Mekka, Medina en Jeruzalem. Het meest indrukwekkende is het oude deel van de stad, waar talloze smalle straatjes met gekleurde huisjes en (mannelijke) kleermakers te vinden zijn. De sfeer deed me meer denken aan wat ik in Marrakech had gevoeld, in plaats van elke andere stad in Ethiopië. In die kleine straatjes zitten ‘guesthouses’ verstopt, die net zo zijn ingericht als traditional ‘Harari houses’.

  Ons guesthouse

 Alan blij met zijn plaats in de maatschappij in het musem 

Je hebt verschillende plateaus waar je op kunt zitten (om qat te kauwen) en het plateau waar iemand op hoort hangt af van zijn of haar niveau in de maatschappij. Bovenaan zitten de mannen met goede banen zoals dokters en leraren, daarna volgen de ‘gewone’ mannen, daarna de vrouwen en als laatste de kinderen. Er zijn hier veel aannames uit af te leiden, waarbij ik die van het verschil tussen de seksen me het meeste aantrek. Behalve bij getrouwde koppels hebben vrouwen hier ook standaard een slechtere slaapkamer en zijn veel taken juist niet of wel voor vrouwen. Ook hebben we musea bezocht, onder andere een cultureel museum dat veel leek op de woonruimte in ons guesthouse. We kregen hier meer informatie over hoe de Harari mensen leven. Het tweede museum was het Arthur Rimbaud museum, een Franse dichter. Ook hier heeft de Franse taal de overhand en het museum was grotendeels in het Frans, helemaal super dus. Wat wel interessant was, is dat hij ook fotograaf was en daarom als één van de eersten Harar heeft vastgelegd op foto. Die foto’s lieten goed zien hoe de stad vroeger was.

Hyena's voeren

De eerste avond hebben we hyena’s gevoerd, wat een lekker toeristische gelegenheid was. De hyena’s leven hier in en rondom de stad en zijn daardoor gewend aan mensen en daardoor net wat minder gevaarlijk. Er werd wat walgelijk uitziend vlees om een stokje gebonden, wat je dan vervolgens mocht voeren met je hand of mond. Als ik ergens de toegevoegde waarde niet van inzag, was het wel een stok die door honderden mensen is aangeraakt in m’n mond proppen, dus daarvoor heb ik even vriendelijk bedankt. De hyena’s waren overigens een stuk lelijker dan ik had verwacht, maar het was opzich wel grappig om een keer te zien – en ook leuk om weer eens wat blanke mensen bij elkaar te zien.

   Straatbeelden Harar (foto 3 aan de linkerkant de mannen met naaimachines)

Verder zijn Alan en ik deze dagen uitgebreid gaan eten, hebben we ook gewoon ‘thuis’ een filmpje gekeken en hebben we vooral heel veel mensen gesproken op straat. Omdat hier weinig via internet of überhaupt via vaste afspraken gaat, is contact met mensen alles. Het is daarom niet ongewoon om korte praatjes te maken met mensen en daarna een nummer te ontvangen met de tekst ‘’als je -random product of dienst- nodig hebt, bel dan dit nummer’’. Dit maakt het erg vermoeiend om dingen gedaan te krijgen, je hebt voor alles een eigen mannetje. Daarom kost het wat meer moeite om te leven in een nieuwe stad, je moet dan weer op zoek naar nieuwe mannetjes. Dit was ook het geval voor het kopen van bustickets voor de terugreis. De normale, grote, comfortabele bussen zaten vol voor de volgende dag, werd ons verteld. Daarom konden we kiezen: of nog een dag blijven (geen optie ivm studie) of een paar uur later vertrekken met de minibus. Ik heb ongetwijfeld wel eerder verteld over de minibus, die veel te klein is met veel te veel mensen. Alan had al een licht trauma aan de minibus omdat hij een keer een uur lang vastgeklemd zat tegen iemands verharde geslachtsdeel, dus die was ook niet erg enthousiast. Helaas hadden we geen optie, dus vertrokken we die middag om 17:00 uur op weg naar Addis. Het is 377 km en op de meeste momenten kan de bus 80 kilometer per uur rijden, dus een simpele rekensom deed mij verblijden. Echter, dat was te vroeg gejuicht. Het busje stopte zeer regelmatig, vaak om een nieuwe lading qat te halen voor iedereen in de bus (inclusief de chauffeur) of eens even lekker uitgebreid koffie te drinken midden in de nacht. Uiteindelijk kwamen we om 03:30 uur in Addis aan, waarbij ik intussen toch wel een paar uur had geslapen. Tja, wat doe je dan? Uitgaan dan maar. Om 06:30 uur kwam ik uiteindelijk thuis aan, om er vervolgens achter te komen dat mijn poort van binnenuit op slot was gedaan: helemaal super dus. Gelukkig ben ik nooit te beroerd om mijn landlady uit bed te bellen en toen was daar mijn bed. Eindelijk thuis, eindelijk rust.

 Het leven in een minibus