Week 7.2 – Flexibiliteit vereist

De volgende dag begon logischerwijs al een paar uur later en had een duidelijk doel: ik zou eindelijk mijn data ontvangen! Ik heb hier sinds ik naar het veld ben gegaan in week 2 voor gestreden en nu leek het dan eindelijk te gaan lukken. Wel zei Moges aan de telefoon dat hij waarschijnlijk maar een deel van de data had, maar ook dat wist hij eigenlijk niet zeker. Toen we elkaar zagen bleek echter dat er meer dan de gevraagde data was verzameld, om een onbekende reden. Als ik één ding heb geleerd hier, is het dat je nergens vanuit moet gaan. Hoe hard ik ook mijn best doe om duidelijke afspraken te krijgen, hoe meer dat niet lijkt te gebeuren. De meest efficiënte manier hier om iets gedaan te krijgen is om vriendelijk en geduldig te zijn. Als iemand belt, kom je niet meteen terzake. Nee, dan vraag je eerst hoe het gaat. En hoe het met zijn of haar familie gaat. En oh ja, heeft hij toevallig nog plannen voor komend weekend? Leuk! Degene die mij kennen (ik hoop iedereen die dit leest), weten misschien dat dat niet mijn favoriete manier van werken is. Ik hou van efficiëntie en dat heb ik in mijn bestuursjaar zelfs dagelijks getraind. Al die opgedane kennis valt hier in het water en opeens lijkt koffie belangrijker te zijn dan zakelijke vooruitgang. Afijn, ik heb de afgelopen weken de verschillen in werkethiek geaccepteerd, met als bijkomend voordeel dat ik veel tijd had om het land te verkennen. Toch blijft er tijdens die ontspanning een stemmetje dat vraagt hoe het gaat met afstuderen, en of ik niet ook eens een baan moet gaan zoeken. Daarom was het fijn dat er nu actie kwam, aangezien het niet in eigen handen lag. Helaas ontbreekt er nog steeds een deel van de data en ligt het kwalitatieve deel bij de vertaler, maar er zit in ieder geval vooruitgang in en ik kan aan de slag. Dat heb ik dan ook donderdag en vrijdag gedaan.

 Weekend! 

Op vrijdagavond had ik daarom wel wat ontspanning verdiend, vond ik. We gingen naar een liveband bij Sheraton, een bekende en vrij luxe hotelketen. In Addis staat de nummer drie grootste Sheraton ter wereld en het is werklijkwaar adembenemend. Normaliter zou ik het al prachtig vinden, maar in een stad als Addis is het helemaal een schril contrast. Ik kreeg een rondleiding door de ‘tuin’, voor zover het die naam mag hebben als het een eigen hardlooproute heeft. Men bleek verbaasd over mijn verbazing: alles in Nederland ziet er toch zo uit? Ik moest daarom lachen, mensen hebben zo’n perfect beeld van Nederland en van mijn leven daar. Iedereen daar is rijk, heeft alle kansen van de wereld en reist ook wekelijks. Zo waren diezelfde mensen verrast dat ik nog maar een paar keer in Spanje was geweest. Dat was toch een paar uur verderop, maakte ik dan nooit weekendtripjes? Hoewel dat natuurlijk een beetje overdreven zou zijn, hebben ze wel een punt. Ik heb hier regelmatig 10 uur in de bus gezeten voor een paar dagen weg, terwijl ik in Nederland 3 uur naar Maastricht of Groningen al te veel vind gevraagd. In gedachte noteerde ik dat ik de goede Nederlandse infrastructuur meer moest benutten en ook meer van het land moest gaan zien.

 Onze geitie (RIP)

Die vrijdag was tevens Goede Vrijdag, de start van het Paasweekend en eigenlijk een hele week vakantie voor het land. Veel winkels en bedrijven zijn tot en met woensdag dicht, omdat het dan Dag van de Arbeid is (en dinsdag werken hoeft dan ook niet blijkbaar). Zoals eerder verteld heeft een groot deel van de mensen hier 40 dagen gevast, wat zondag tot een einde kwam. Vasten houdt hier in dat er geen dierlijke producten worden geconsumeerd, dus het Paasfeest is -vergelijkbaar met de Ramadan- het tegenovergestelde daarvan. Dit was goed zichtbaar op vrijdag en zaterdag: overal liepen mensen met geiten, koeien en kippen op de weg. Blijkbaar is het gebruikelijk om je eigen dier aan te schaffen en die zelf te slachten met Pasen. Ver-van-mijn-bed show natuurlijk, tot ik thuiskwam en een geit in mijn eigen tuin zag staan… Ik probeerde hem, laf als ik ben, niet te lang in de ogen aan te kijken om zo min mogelijk emotioneel gehecht aan hem te raken. Op zondag was ik namelijk uitgenodigd voor Pasen bij mijn landlady en tevens mijn buurvrouw en ik kon natuurlijk al raden waar ik meneer Geit terug zal zien. Om mijn vegetarisme gebaseerd is op milieu-gerelateerde overwegingen en niet omdat ik ‘het zo zielig vind’, besloot ik dat ik best vlees kon eten met Pasen. Die beesten groeien op straat op, eten restafval en bovendien is het een belangrijk deel van de cultuur hier. Echter, toen ik daar aankwam en me eten werd aangeboden, kwam ik erachter dat ze de dieren rauw eten. Dat ging me toch echt een stap te ver en daar kon geen enkel rationeel argument tegenop. Vervolgens durfde ik niks meer te weigeren, waardoor ik wel zes koppen koffie heb gekregen en ook opgedronken. Ik drink nooit koffie en volgens mij wist mijn lichaam niet wat haar overkwam. De rest van de dag heb ik trillend doorgebracht en meteen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om te starten met een motivatiebrief voor een traineeship. Ik heb overigens nog steeds donkere vlekken op mijn huid sinds deze cafeïne-overdosis, dus elke tip is welkom.

 Lekker kleuren met mijn nieuwe wijnvlekken 

In de avond zou ik Pasen bij Senait vieren, een vriendin van mij. Maar ook hier werd ik er weer aan de Ethiopische cultuur herinnerd. Oorspronkelijk hadden we om vijf uur bij haar afgesproken, maar om vijf uur was zij nog anderhalf uur verwijderd van Addis. Ik begin al rekening te houden met dit soort dingen in mijn agenda, ik kom vaak zelf ook te laat (anders moet je toch wachten) en ook hier was ik niet echt verbaasd. Uiteindelijk heb ik de avond doorgebracht met mijn kleurboek, toch wel trots op mezelf dat ik drie uitnodigingen had gekregen dit jaar om Pasen te vieren bij mensen. De mensen hier zijn open en vriendelijk en ik vind het bijzonder om van zo dichtbij de cultuur te mogen ervaren, dankzij mijn Ethiopische vrienden.

Niet genoemd in dit verhaal, maar wel in deze tijdsperiode gespot: mensen op straat kijken samen de nieuwe aflevering van Game of Thrones. Uiteindelijk heeft iedereen over de wereld dezelfde behoefte en vinden ze wel een manier om die behoefte te vervullen, hoe creatief ook. Ik krijg van dit soort dingen een brede glimlach op mijn gezicht als ik langsloop, ik vind het zo mooi om te zien hoe zulke omstandigheden soms juist verbroederd werken. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren, waar alle welvaart en technologie ons alleen maar meer en meer individualistisch maakt.