Week 4.1 – Vakantie met Martijn

Intussen alweer een tijdje geleden kwam Martijn aan in Addis om hier maar liefst tien dagen vakantie te vieren. De eerste dag had als doel om mijn leven en de daarbij behorende mensen wat beter te leren kennen, wat begon met een ritje naar mijn ‘eigen buurt’. Hier bezochten we de bank, waar de jongens werken waar ik vaak mee lunch in mijn vaste tentje. Zoals al eerder gezegd is eentje groot fan van Ronaldo en daarom had ik Martijn gevraagd of hij toevallig een Ronaldo-shirt over had voor hem. En jawel, dat had hij! Deze gingen we overhandigen. De jongen was enorm blij en liet het meteen als een klein kind trots aan al zijn collega’s zien. Vervolgens heb ik mijn huis laten zien, hebben Tanny en Martijn elkaar ontmoet en zijn we met z’n drieën gaan lunchen in het container-restaurant (ik vraag me af of ze deze zelfverzonnen naam zouden waarderen daar). Hier at Martijn zijn eerste injera, wat natuurlijk nog best een uitdaging was met het gebruiken van alleen de rechterhand. Op de terugweg werden we drie keer bijna beroofd, waardoor Martijn getraumatiseerd was voor de rest van de vakantie. ’s Avonds hadden we afgesproken om te eten met twee vriendinnen die ik hier het meeste spreek. Zij nodigen vaak nog extra mensen uit die ze kennen van Tinder, wat ze volgens mij als enige op de wereld gebruiken op een niet-seksuele manier. Hier ontmoeten ze mensen die vaak net in Addis zijn aangekomen voor korte of lange tijd en op zoek zijn naar gezelligheid, net als wij. Dit gebeurde die avond ook, waardoor onze groep werd uitgebreid met twee Duitse jongens en één Amerikaanse. Met zijn achten gingen we eten in een traditioneel restaurant, waar we voor de tweede keer die dag injera aten, al was deze de grootste die ik ooit had gezien. Verder dronken we honingwijn, hét lokale, zelfgebrouwde drankje – met als bijkomend voor- of nadeel dat niemand kan vertellen hoeveel procent er eigenlijk in zit. Bij een traditioneel restaurant hoort ook traditionele muziek en dans, wat met veel lawaai werd opgevoerd. Martijn werd zelfs uitgenodigd om mee te dansen op het podium, wat hij helaas heeft geweigerd (laf). Iets later ging een andere blanke man de uitdaging wel aan, waar de verschillen tussen huidskleur en het daarbij horende (gebrek aan) muzikaal talent nog eens werd bevestigd. Het plan was om na het eten naar huis te gaan, gezien het feit dat we om half vijf ’s nachts een bus moesten hebben. Echter, het was gezelliger dan we dachten en Martijn vond zelf ook dat hij nog lang niet genoeg van het nachtleven in Addis had gezien. Dus, goede gidsen als wij zijn, namen we hem mee naar een bar waar we vaak komen om écht nog maar één biertje te doen. Maar ach, nu hij er toch was, was het ook wel leuk om te laten zien waar we altijd uitgaan, toch? Martijn beschrijft het zelf als het hoogtepunt van zijn vakantie dat we daar binnenkwamen en iedereen ons begroette (helaas kennen ze ons daar intussen) en hem daarom ook, met een zeer coole handdruk. Je raadt al hoe het eindigt: wij brak in de bus na twee uur slaap.  

  Ons groepje van die avond (rechterfoto is de harde kern)

Ondanks dat de lange-afstandsbussen hier van goede kwaliteit zijn, stierven we minstens tien keer in de twaalf uur dat we in die bus hebben gezeten. Wat injera en cola in de lunchpauze bracht ons er enigszins bovenop, maar echt leuk werd het nooit. Vervolgens kwamen we aan in Bahir Dar, een stad aan Lake Tana, het enige grote water in Ethiopië. De stad staat vol met palmbomen en is (relatief) goed onderhouden: er heerst een echte vakantiesfeer. Bij aankomst werden we aangesproken door een jongen, waar we eerst een minuut aardig tegen deden, maar toen hij niet weg wou gaan, veranderde ons gedrag ook wat. Er was alleen één probleem, hij was op een klein fietsje en volgde ons overal naartoe. Inclusief stalker gingen we op zoek naar een hotel, want we hadden nog niets gereserveerd. Het is geen hoogseizoen dus dat is niet nodig, en bovendien is het goed om hier eerst de kamer te bekijken voordat je iets toezegt. Opzich een goed plan dus, maar met een jongen op een fietsje achter je aan is het toch prettiger om te weten waar je heen moet. Desondanks deden we natuurlijk alsof we precies wisten waar we naar op weg waren en lieten we hem merken dat we absoluut geen hotel nodig hadden. Bij het avondeten wilden we eten bestellen van de menukaart, maar de serveerster vond dat we geen keuze hadden. Alles met kaas kon sowieso niet en de burger was volgens haar ‘no good’. Na het eten van dan maar vis bij het meer, werden we aangesproken door een man die boot-tours organiseerde. We waren op dat moment van mening dat we goed waren in het inschatten van personen, inclusief of diegene goede of slechte bedoelingen heeft. Hij slaagde de test met onze ‘mensenradar’ -het hielp al dat hij niet op een klein fietsje zat- en we besloten letterlijk en figuurlijk met hem in zee te gaan. De tour kostte 700 Birr, iets meer dan €20, en we hadden op dat moment exact 699 Birr in onze portemonnee. Hij accepteerde deze tekortkoming en dankbaar namen we afscheid van hem.

  De mensen op de kleine eilandjes Kerkbeschildering

De boottour was een succes, onze mensenradar bleek te werken. We gingen naar twee kleine eilandjes, waar we konden zien hoe mensen woonden en naar school gingen en bovendien twee kerken bezochten. Verder zagen we vanaf onze boot hippo’s en pelikanen (denk ik), die vergezeld werden door een leuk ventje in een boot vol water en vis. Ik heb denk ik nog nooit iemand zo gelukkig gezien als hij, lekker op het water met zijn groep gevleugelde volgelingen. We sloten de dag af bij een leuk tentje aan het water, waar we eindelijk kaas konden consumeren en ik me een half uur heb ingezet om mayonaise bij mijn friet/patat te krijgen. Het hotel waarin we verbleven was voor mij trouwens een verademing: we hadden WiFi en een warme douche, dingen die ik hier normaal niet heb. Martijn vond de kamers wat tegenvallen en een slechte afwerking hebben. Het voordeel van te laat een blog schrijven is dat je een citaat uit de toekomst kunt delen. Martijn, een week later: ‘’Kunnen we terug naar dat hotel in Bahir Dar? Dat was echt zo hemels, ik verlang echt naar een douche en slapen in een bed!’’ Zo zie je maar hoe snel iemand zich kan aanpassen aan de standaarden van een land.

 Blije man met zijn vogels 

Vervolgens zijn we naar Gondar gegaan, wat een veel historischere stad is. We hadden privé-transport geboekt bij de man van de tour gisteren, zodat we daar enigszins comfortabel konden komen. Dat was het punt waarop we beseften dat onze radar niet echt on point was: we eindigden alsnog in een minibus met 20 mensen, maar dit keer hadden we er gewoon veel te veel voor betaald. Onderweg moest er iemand overgeven in de bus, en die werd er toen uitgezet in de middle of nowhere. Ook stopte de bus niet eens in Gondar, maar stonden we opeens in een andere stad. Een beetje op de gok en goed vertrouwen hebben we toen nog een andere bus gepakt, dit keer echt naar Gondar. Eenmaal daar aangekomen hebben we kastelen bezocht en ‘the King’s bath’, wat droogstond door het regenseizoen dus eigenlijk gewoon een lager stuk grond was. ’s Avonds gingen we naar het restaurant the Four Sisters, waar alle blanke mensen in deze stad zich bleken te verstoppen. Deze toeristische trekpleister was een supermooi restaurant, waar ze zowel Ethiopisch eten als ander eten verkochten. Tot onze schrik zagen we mensen injera met een vork eten?! We gingen vroeg naar ons hotel, waar iemand ons onderweg nog even aansprak omdat hij ons verzekerde dat we zelfgemaakte wodka en wiet nodig hadden in de bergen, omdat het anders echt te koud zou zijn om te slapen. Ha, dat hadden wij echt niet nodig, het zal wel goedkomen… Toch? Met een licht gevoel van spanning in onze buik gingen we slapen, wachtend op ons grote avontuur.  

  De historische stad Gondar