Week 0 - voorreis Ethiopië deel 1

Al tellen deze dagen officieel nog niet echt voor mijn maanden weg, ik maak genoeg mee om alvast verslag te kunnen doen! Alice en ik zijn donderdagavond redelijk laat aangekomen en gelukkig bij een goed hotel beland. Er is WiFi en warm water, wat allebei redelijk uitzonderlijk is. We hadden eigenlijk niks afgesproken met het projectteam, maar om 9 uur de volgende ochtend stonden ze plotseling bij het hotel. Dat is typisch Ethiopisch: geen duidelijke afspraken en je moet maar kijken hoe het loopt. We werden hartelijk ontvangen door Moges, Belaynesh en Tesfaye. Na het ontbijt begon het vergaderen. Hier hadden we onder andere een discussie over het onderzoek. In het kort: ze hebben 300 gezinnen die meedoen aan een project om leprapatienten en hun familie te ondersteunen. Moges vond dat het onderzoek meer valide was als er een controlegroep was. Die wordt gecreeerd door een deel -de helft in dit geval- geen hulp te bieden. Daardoor kan je beter de resultaten vaststellen. Dit idee is een goed voorbeeld van een slimme geest met een wetenschappelijke achtergrond, maar met weinig empatisch vermogen. Alice en ik hebben hem geprobeerd uit te leggen dat het niet erg ethisch verantwoord is om 150 gezinnen niet te helpen terwijl dat wel kan en dat de missie om zoveel mogelijk mensen te helpen boven een goed onderzoek gaat. Hij leek het niet compleet te snappen.

Vervolgens gingen we uitgebreid lunchen en daarna weer koffie drinken (ik had ‘s ochtends ook al een verplicht kopje overleefd). Koffieceremonies zijn hier ongelooflijk belangrijk: Ethiopie is het land van de koffie en daar nemen ze alle tijd voor. Koffie drink je niet alleen, het is gebruikelijk om bijvoorbeeld altijd je buren te vragen als jij koffie gaat drinken. Nu ben ik niet vies van wat sociale tradities, maar absoluut wel van koffie. De kopjes zijn klein en ik schat het in op zo’n vijf flinke slokken. Dit verdeel ik aan de hand van de happen beschikbaar eten die ik erbij heb (vanochtend had ik geen eten erbij, help), zodat mijn gezicht zo min mogelijk vertrekt: dat is natuurlijk onbeleefd. Een ander cultureel dingetje is iets aanbieden en daarmee bedoelen dat je het moet nemen. Ik zie niet in hoe ik deze maanden door ga komen zonder 10 kilo aan te komen. Het voordeel is daardoor de taart bij de terrorkopjes koffie, het nadeel is het gevoel alsof je ontploft op een gegeven moment.

Daarna zijn we naar de Universiteit gegaan, waar Belaynesh heeft aangeboden haar kantoor te delen met mij de komende maanden. Ze is heel aardig en weet wat hard werken is: ze heeft uiteindelijk een beurs gekregen om in Nederland haar PhD te halen, heeft daarvoor haar familie langere tijd moeten verlaten, maar was uiteindelijk de eerste vrouw van haar faculteit met een PhD. Ik ga overigens niet al mijn dagen beschrijven tot op het detail, het gaat me meer om de culturele verschillen en dingen die ik als opmerkelijk of interessant beschouw.