Week 0 - voorreis Ethiopië deel 2

24 november 2018 - Addis Abeba, Ethiopië

IMG_0155

IMG_0154

IMG_0152

Het is vandaag zaterdag en dat betekent tijd voor ontspanning. We zijn Lucy gaan zien, het oudste gevonden mens op aarde. 1,05 meter is ze maar! Daarna koffie gedronken (met suiker erin wil ik net iets minder dood) met cake: totaal omgerekend zo’n € 1,50 voor 4 personen. Belaynesh gaf geen fooi aan de ober, maar gaf het achteraf stiekem aan de vrouw die koffie maakte. Blijkbaar houden mannen fooi voor zichzelf en krijgen vrouwen helemaal niks. Jammer dat het zo moet, maar fijn dat ze op deze manier tenminste nog iets krijgen.

IMG_0143

IMG_0140

Het grappige aan deze cultuur is dat ze superbeleefd zijn. Bij elke deur zeggen ze bijvoorbeeld ‘’after you’’ en laten ze je heel beleefd voorgaan. Het nadeel daarvan is echter dat ze dat bij elke ruimte doen. We zijn dan ook al een keer per ongeluk een kelder ingelopen omdat we eigenlijk geen flauw idee hebben waar we zijn elke keer en voorop lopen helpt dan totaal niet. Dit doen ze overigens ook bij auto’s: dat resulteert in elke keer moeten doorschuiven op de achterbank omdat ze na mij nog door diezelfde deur willen. Goed, alles voor de beleefdheid zullen we maar zeggen.

Na het instappen in een auto, rijden we vaak voor lange tijd door de stad. Het is hier erg druk en het verkeer is zodanig ongestructureerd dat het moeilijk is om erdoorheen te komen. Er vallen me tot nu toe twee dingen op aan de ritjes. 1) Veel gebouwen zijn hier ‘under construction’. De mankracht om de gebouwen af te maken is er wel, maar de materialen niet. Ethiopie ligt op een lastige plek om spullen aan te leveren en het gehele land is afhankelijk van bepaalde vrachten die binnenkomen. De meeste flats bestaan nu alleen uit een betonnen basis, heel zonde. 2) Ze hebben hier geen straatnamen en al helemaal geen navigatie - hoe ga ik deze maanden overleven? Als je ergens heen wilt, moet je anderen dus om aanwijzingen vragen. Meestal zijn rotondes of kerken centrale punten en vanaf daar is het dan iets van ‘tweede rechts, bij de derde ezel (ja, die lopen hier op de weg) links en dan drie keer toeteren en iemand doet een poort open’’. Dit is soms nogal complex in zo’n grote stad en vaak stoppen we onderweg om aan vreemdelingen de weg te vragen. Zo kom je steeds een stukje verder en bereikt iedereen uiteindelijk zijn of haar bestemming. Mooi om te zien hoe het ontbreken van technologie/straatnamen mensen met elkaar in contact brengt. Dat onderlinge contact is hier veel meer dan in Nederland: zo beslissen ook veel families om geen WiFi in huis te hebben, omdat ze het geen goed idee vinden dat hun kinderen altijd alles op internet kunnen opzoeken en het ten koste gaat van het contact in de familie. Doordat niet alles vanzelfsprekend en beschikbaar voor ze is, maken ze ook bewustere keuzes. Geen enkele familie in Nederland die zo denkt, terwijl er misschien wel een kern van waarheid in zit.

IMG_0157

IMG_0156

In de middag gingen we naar het huis van Belaynesh om daar te lunchen. Zo’n mooi huis, zelfs voor Westerse begrippen. Een grote keuken met kookeiland, een dakterras, een jaccuzzi, allemaal een eigen badkamer en noem het maar op. Een hele hartelijke familie ook! Ze wonen samen met de broer van haar man, die heeft Down Syndroom. Hij heeft een goed leven daar volgens mij. Hij rent elke dag een uur om gezond te blijven en heeft met iedereen op de compound natuurlijk dikke vrienden gemaakt (hij kwam ook al meteen een knuffel aan ons geven, breed lachend), dus daar is hij de hele dag zoet mee. Dit is best bijzonder, want veel mensen met een handicap hier worden ‘opgesloten’ in hun huis uit schaamte. Maar wie daar ook wonen, zijn twee vrouwen die helpen in het huishouden. Zij hadden dan ook de hele lunch voor ons klaargemaakt, superuitgebreid natuurlijk. Na de rondleiding door het huis bleek echter dat zij een eigen gebouwtje hebben achter het huis - zonder ramen. In het keukentje bereiden ze alles: van zelfgemaakte saus tot zelfgemaakte injera, het gerecht wat iedereen hier altijd eet. Vervolgens hebben ze nog een donker slaapkamertje (ook zonder ramen), waar ze met z’n tweeen in een eenpersoonsbed slapen. Zij gaan ongeveer 1 keer per maand naar hun familie, daar blijven ze dan een nachtje. Dat kan niet tegelijk, want als de ene weg is neemt de ander haar taken over. Het was wel lastig om die grote verschillen tussen arm en rijk te zien, zij mogen bijvoorbeeld ook geen gebruik maken van de grote, luxe keuken in het huis. Verder is er een bel bij de bank waar op wordt gedrukt als de thee bijvoorbeeld niet meer warm genoeg is. Verder lijken de vrouwen niet echt te bestaan, ze worden ook niet bedankt. Op een gegeven moment merk je gewoon dat de tafel weer helemaal afgeruimd is, zo vanzelfsprekend lijkt het. Los hiervan was het een hele gezellige middag en is dit ook een huis waar ik volgend jaar altijd van harte welkom ben, dus dat is fijn om te weten. 

a3c9c6c0-ad5f-4b96-86b9-43433cb6336e

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

2 Reacties

  1. Ron:
    24 november 2018
    Leuk om dit zo te lezen. Op het navigeren na lijkt het mij erg interessant land met opmerkelijke gewoonten 😄
  2. Lot:
    24 november 2018
    Mooi geschreven Meik!