Week 5.2 – Oeganda

16 april 2019 - Sipi Falls, Oeganda

Het immigratieproces in Oeganda ging anders dan ik gewend was. Mensen uit Europa worden vaak vrij makkelijk binnengelaten in landen vanwege de weinige (gezondheids)risico’s. Dit keer kwam ik echter uit een ander Afrikaans land, waardoor ik een even groot ‘gevaar’ was als een groot deel van de immigranten. Daarom had ik onder andere een gele koorts verklaring nodig, waarbij ik mezelf enorm dankbaar was dat ik eraan had gedacht om mijn gele vaccinatieboekje mee te nemen. Verschillen tussen Oeganda en Ethiopië waren al direct waarneembaar toen ik het vliegveld uit liep: Oeganda is veel groener en vochtiger, het regenseizoen is daar al begonnen. Later kwam ik erachter dat Oeganda ook wat meer aan toeristen gewend is, met minder geschokte reacties op mijn huidskleur, door bijvoorbeeld naar me te roepen of me te willen aanraken. Het voelde hier wat minder Afrikaans, en daarom misschien ook wat relaxter. In de taxi kwam ik er ook opeens achter dat we aan de linkerkant van de weg reden, en op dat punt besefte ik dat ik echt niks wist van het land waarin ik was. Ik benutte de weinige bronnen die ik had en deed een kort diepte-interview met de taxi-chauffeur, waardoor ik in ieder geval basisdingen wist als de munteenheid. 1 euro is 4000 Shilling, waardoor je dus vrij snel miljonair bent, supercool.  

WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.59.59(1)WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.59.59 Mijn werkplek bij het guesthouse

Het guesthouse vergrootte het relaxte gevoel. Achter de hekken stond een prachtig gebouw met een mooi dakterras, waar alleen maar Nederlanders verbleven. Ik heb in Addis geen Nederlandse vrienden en praat alleen hardop Nederlands met Tanny of aan de telefoon, dus dit was even wennen voor mij. Het guesthouse wordt gerund door een Nederlands stel, dat heel aardig en behulpzaam is. Bovendien waren Do en Marthe (een andere studiegenoot) daar, die me al vol enthousiasme buiten stonden op te wachten. Op het dakterras hebben we wat gegeten en een biertje gedronken en vervolgens ben ik gaan slapen op een dorm, waar ik gelukkig alleen was. In deze Nederlandse ‘guesthouse-bubbel’ ben ik donderdag gebleven, want ik ging daar aan mijn onderzoek werken – moet ook gebeuren af en toe. De volgende ochtend stond er namelijk een driedaagse tour op het programma! Om die tour goed te laten beginnen, moesten we nog wel bustickets bemachtigen. Nu had ik al van Addis geleerd dat dat altijd op de meest vreselijke plek in de stad is, en dat was niet anders dit keer. De taxi’s zijn hier brommers, die makkelijk door alle verkeersdrukte kunnen sjezen. Later bedacht ik me ook dat dit het enige voertuig is dat niet specifiek vanuit linksrijdende wegen hoeft te worden geïmporteerd, maar ik weet niet of dat een rol speelt voor de keuze. Do en ik gingen samen op zo’n brommer, ook wel een ‘boda’ genoemd. Dit bleek een zeer effectieve en intense manier te zijn om Kampala te leren kennen, vooral omdat we eerst op de verkeerde plek waren om een kaartje te kopen. Daardoor hebben we uiteindelijk ongeveer een uur door de stad gereden in topdrukte, waarbij de chauffeur deed alsof hij een wedstrijd moest winnen en daardoor elke strafbare move gerechtvaardigd was. Eenmaal aangekomen op het drukke plein werden mijn vermoedens bevestigd. Mensen trokken aan onze armen, wilden aandacht en geld en schreeuwden veel. Dieren worden levend vervoerd met de poten vastgebonden: kippen worden hierdoor een soort omgekeerde bos bloemen en geiten worden gedragen als een unieke rugtas. Marthe en ik hebben onze armen in elkaar gehaakt en zijn recht op ons doel afgegaan: de kaartjes. Na dit avontuur hebben we met iedereen van het guesthouse gegeten bij een Mexicaan en zijn we uitgeweest. Daar heb ik geleerd hoe prostituees te herkennen zijn, die overal in de club zitten en te verkrijgen zijn vanaf €0,75. Deze vrouwen worden hier liefkozend ‘nachtvlinders’ genoemd.

WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.55 WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.55(1) Uitzichten bij de lodge

Het begint intussen een gewoonte te worden hier, maar na vier uur slaap pakten we de bus naar de Sipi Falls. Dit zijn dezelfde vreselijke bussen als in Addis, alleen net iets minder druk. Het was fijn om te merken dat ik intussen blijkbaar redelijk wat gewend was, waardoor dit land me op geen enkele manier een cultuurschok opleverde. De lodge was heerlijk. We sliepen in een simpel hutje, met uitzicht op het volledige dal en erg uitgebreide maaltijden drie keer per dag. Hoewel ik afgelopen tijd niet veel in het drukke Addis heb doorgebracht, blijft rust en natuur me goed doen. De bewaker was een man in een regenjas, die zijn taak om ons gerust te stellen erg slecht aanpakte. Hij wilde ons waarschijnlijk niet teveel tot last zijn (we waren de enige gasten in de lodge), waardoor hij zich verdekt opstelde. Hierdoor schrokken we ons regelmatig helemaal dood, omdat er een man in een lange jas in het donker naar ons stond te gluren. De volgende ochtend gingen we een hike van 8 kilometer doen, waar ik niet erg om stond te springen na vorige week. Gelukkig was deze hike totaal niet zwaar en was er veel te zien. We liepen door een dorpje heen waar iedereen ons uitgebreid begroette en bezochten drie watervallen. Dat is iets dat Ethiopië op dit moment niet te bieden heeft, dus was toevallig een perfecte aanvulling op wat ik al had gezien. Koeien werden door de gids in hun anus geprikt met een stok, waardoor je volgens hem het onderscheid kon maken tussen een ‘bad cow’ en een ‘good cow’. Ik vroeg me af hoe ‘bad cows’ zouden reageren op een anuspenetratie, maar gelukkig hebben we alleen maar goede koeien ontmoet.

WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.52 WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.53WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.52(1) Watervallen! 

WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.49.49WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.49.50Straatbeelden in het dorpje tijdens de hike 

’s Middags deden we een koffietour, waar we eindigden bij een weduwe die de leider was van een weduwegroep. Zij komen bijeen om elkaar te steunen, zowel emotioneel als financieel. Met de opbrengsten van de koffietour zorgen ze dat hun kinderen alsnog naar school konden, ondanks het missende inkomen van hun mannen. Opzich een mooi verhaal, maar hierdoor moest ik wel weer koffie drinken. Dat doen ze in Oeganda met banaan in plaats van suiker. Het idee is dat je een hap banaan neemt, daarop kauwt, en daar dan een slok koffie bij doet. Deze warme, zelfgeproduceerde smoothie was een verschrikking en vooral ook een beetje lachwekkend. Daar zaten we dan, midden in een dorpje, met onze banaan en koffie. Wel hebben we een interessant gesprek gehad over besnijdenis. Alle mannen worden hier op een bepaalde leeftijd besneden. Ze worden dan na een avond drinken naar een open veld gebracht, waar ze publiekelijk en zonder verdoving (behalve de geconsumeerde alcohol) worden besneden. Als ze geluid maken van de pijn, verlaat hun vriendin ze. Na de besnijdenis zijn ze een echte man en kunnen ze gaan trouwen. Vrouwenbesnijdenis gebeurt gelukkig niet meer, dat was goed om horen.

WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.54(1) WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.54 Groene omgeving tijdens de koffietour 

WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.49.50(1)WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.49.51​​​​​​​Koffietour 

We gingen die avond na wat zelfgemaakte Radler (bier en Sprite) met prachtig uitzicht, een uitgebreid diner en een potje yathzee vroeg naar bed, want we moesten weer vroeg op de volgende dag. Om half zes vertrokken we namelijk voor een sunrise tour, waarvoor we een stukje moesten lopen. Gelukkig was dat het waard, want het was een prachtig uitzicht. Vervolgens verraste dit land me nog doordat de minibus daadwerkelijk op de afgesproken tijd kwam. Terug in Kampala vond ik het tijd om het lokale eten eens te proeven. Iedereen had al de hele tijd gezegd dat ze zo jaloers waren dat ik de Ethiopische keuken had, terwijl zij het slechts moesten doen met bananen en bonen. Het gerecht Rolex leek het meeste de moeite waard, wat staat voor ‘rolled eggs’ en ik een beetje een vreemde naam vond. Dit was lekker, een soort pannenkoekje met ei, tomaat en ui, maar toch was ik erg blij met mijn ‘eigen’ injera. Na een laatste avond zat mijn avontuur er alweer op, de vijf nachten gingen verbazingwekkend snel. Het guesthouse was makkelijk als een ‘thuis’ gaan voelen, het is een heel fijne plek. Toch was ik ook dankbaar voor mijn leven in Addis, waar ik echt tussen de ‘locals’ leef en veel van het land en de cultuur meekrijg. Hoe veilig en gezellig het ook voelt met Nederlanders, dat is uiteindelijk niet waarvoor ik twee maanden ben geëmigreerd.

WhatsApp Image 2019-04-16 at 18.48.56(1) WhatsApp Image 2019-04-16 at 19.02.21Zonsopgangsuitzichten

Ik kijk tevreden terug op mijn tijd in Oeganda. Ik ben niet te lang blijven hangen in een negatief gevoel door het visum en heb weer een prachtig land mogen zien. De (relatieve) welvaart heeft me verrast. Er staan veel mooie gebouwen, de wegen zijn beter en bijna iedereen spreekt Engels. Dat maakt het volgens mij relatief makkelijk om hier te wonen. Ondanks dat Ethiopië wat dat betreft wat meer barrières kent, keek ik er ook naar uit om weer terug te gaan naar ‘mijn eigen’ land. Zou het stabiele, iets rustigere leven dan nu echt beginnen?

Foto’s

1 Reactie

  1. Wendy:
    16 april 2019
    Wat een prachtig verhaal weer, lieverdje. Ik vind het zo mooi om te lezen hoe jij steeds de balans vindt tussen verwonderen, bewonderen en doen wat nodig is. Ik ben heel trots op je! Kus mama