Week 2.2 - Toenemende onafhankelijkheid

Toen ik terugkwam van het veld, merkte ik dat behoefte had aan weer ‘normaal’ contact, gezelligheid met wat leeftijdsgenoten. De mensen waarmee ik afgelopen zaterdag was uitgegaan waren intussen opgesplitst in twee groepen door een GTST-achtig zoenverhaal. Ik besloot Zwitserland te spelen en op vrijdag met de ene helft iets te drinken en zaterdag met de andere helft uit te gaan. Normaal rij ik met Hildana mee, maar aangezien die bij de zaterdaggroep hoort (snap je het nog?), moest ik vrijdag mezelf ergens te zien krijgen. Dit was de eerste keer alleen een taxi bestellen, wat best spannend was. Je kunt hier niet in het donker alleen op straat staan, dus tijdens het wachten besloot ik de veiligheid op de zoeken bij mijn favoriete lunchtentje. Hier lunch ik vrijwel elke dag een volledige maaltijd voor minder dan een euro, en de mensen daar zijn hartstikke lief. Het ‘restaurant’ is ter grootte van een container ongeveer (misschien is het wel een gewoon een container trouwens), inclusief de keuken. Overal staan krukjes en tafeltjes tegen de wand, waardoor er automatisch een soort kringgesprek ontstaat met de aanwezige mensen. Je merkt daarom helemaal niks van of je alleen bent gekomen of in een groep, want iedereen praat met elkaar en biedt zijn of haar eten aan om te proeven. Iedereen eet het nationale gerecht injera, waar ik in november al over vertelde volgens mij. Dit is een soort pannenkoek met een bepaalde vulling erop, in de vastentijd vaak zonder vlees. Dit eet men met de rechterhand, wat soms best een uitdaging is. Soms zijn er verschillende ‘hoopjes’ met vulling, waarvan je dan een combinatie moet maken met één hand. Het is gebruikelijk als je met mensen uiteten gaat die je kent of bij iemand thuis eet, dat je soms gevoerd wordt om een bepaalde combinatie te proeven – wat ik eerst heel ongemakkelijk vond. In de kringgesprekken gaat het opvallend vaak over Ronaldo (Martijn gaat het hier geweldig vinden) en word ik op de hoogte gebracht van zijn heldendaden. Ook zijn vriendin wordt soms besproken, die vaak uitdagend in lingerie staat afgebeeld. Haar vinden ze echter niks want, ‘’she needs food’’. Grappig hoe bepaalde schoonheidsidealen verschillen door de welvaart van een land. Als je veel vlees op je lichaam hebt, betekent het hier slechts dat je gezond bent en genoeg geld voor eten hebt.

Ik dwaal af. Het komt erop neer dat ik vrijdag mijn eerste keer alleen ergens in de stad kwam in het donker, nadat het ritje wat langer duurde door een politiecontrole. Iedereen moet dan uit de auto stappen en die wordt dan gecontroleerd, volgens mij voornamelijk op wapens. Het vrijdaggroepje bestaat uit mensen die bij Forbes Africa werken, dus journalisten die verhalen schrijven over verschillende onderwerpen in Afrikaanse landen. Daardoor hebben ze al heel veel landen bezocht en ook veel verhalen daarover – ze zijn meer op reis dan ‘thuis’. Zo heeft één jongen een litteken op zijn hand omdat hij is gebeten door een taxichauffeur in Nigeria en dat vond niemand eigenlijk heel vreemd (ik wel).

  Uitgaan met de 'zaterdaggroep' 

Op zaterdag ging ik uit met de andere helft van de groep. Senait kent heel veel mensen in Addis, waardoor we op de mooiste plekken komen. Dit keer was dat een rooftopbar in een chique hotel, waar al een tafel voor ons klaar stond. Maar, het blijft Afrika en zelf op de meest luxe plekken is dat zichtbaar. Zo viel ongeveer vier keer alle elektriciteit uit in de twee uur dat we daar waren. Vervolgens zijn we weer uitgegaan op dezelfde plek als vorige week en ook het kerkritueel herhaalde ik – exclusief het flauwvallen dit keer. Een verschil was wel dat Tanny er niet is deze week en ik dus niet met haar de taxi kon nemen. Nu kon ik zelf de taxi nemen intussen, maar je hebt hier ook minibussen die praktisch niks kosten (€0,10), dus ik besloot dat eens te proberen. Gelukkig raakte ik meteen in gesprek met iemand die naar dezelfde kerk ging, dus hebben we samen gereisd. Ik probeer elke dag zoveel mogelijk nieuwe dingen te doen om mijn grenzen te verleggen en niet te bang te worden, dat gaat heel makkelijk hier namelijk. In de kerk ging het over percepties, wat toevallig mooi aansluit bij de anekdote over de vriendin van Ronaldo. Iemand vertelde dat hij gek is op oude auto’s en met veel moeite aan een exclusieve old-timer had kunnen komen. Toen hij echter hierheen verhuisde, inclusief die auto, hoorde hij vrouwen tegen elkaar zeggen dat hij vast heel arm moest zijn en ze hem maar moesten negeren, aangezien hij in zo’n oude auto reed. Vervolgens ging ik weer met mensen lunchen, dit keer inclusief een gehandicapt jongetje. Aangezien mijn hele onderzoek gaat over stigma en schaamte rondom handicaps, was dit een prettig tegengeluid. Hij werd door iedereen enthousiast begroet en geknuffeld en iedereen zorgde ervoor dat hij zijn eten als eerst kreeg en hij het fijn had. Verder is het te merken dat deze groep al een tijdje in Addis woont, ze bedenken dingen snel waar ik zelf nog niet op kom. Naarmate er meer mensen kwamen deden ze bijvoorbeeld het licht uit, wat ik in eerste instantie niet volledig begreep – waarom zou je eten in het donker als je licht hebt? Stuur nu je antwoord in en win de prijsvraag!

 Lekker lunchen in het donker