Week 1.2 - Vrienden maken

Het was een bewogen weekend dus tijd voor een update! Toen ik een beetje gewend raakte, begon het een beetje kriebelen (klinkt vies he) en was ik toe aan avontuur en gezelligheid. Aanvankelijk wist ik niet zo goed hoe ik contact moest zoeken met mensen, dus ik besloot maar gewoon een bericht te plaatsen in de ‘Expats Addis Abeba’ Facebookgroep. Want what could go wrong, right? Best wel wat, blijkt. Voor mij was het in ieder geval het begin van een enerverend weekend. Ik had gepost dat ik Westerse vrienden zocht, omdat ik al de hele dag met ‘locals’ omga en het me leuk leek om ook mensen met een soortgelijke achtergrond af en toe te spreken. Afijn, dat had als resultaat dat de helft van de mensen in die Facebookgroep me een racist vond en de andere helft met me wilde trouwen. De beste reactie was van iemand die me aanraadde om terug naar Nederland te gaan als ik Westerse mensen zocht, haha. Gelukkig waren er ook leuke reacties, waarvan ik met twee mensen in gesprek raakte. Zij waren een soort engeltje en duiveltje; de eerste zei dat ze houdt van feesten, dronken worden en shisha roken en nodigde me uit voor zaterdag, de tweede vroeg ik mee wilde gaan naar de kerk op zondag. Beiden leken me eigenlijk wel mooi, dus ik besloot zowel het duiveltje als het engeltje toe te laten in mijn leven en zo was mijn weekend vrij vlot gevuld. Ik had eigenlijk ook nog niet zo goed nagedacht over het feit dat ik daadwerkelijk mensen moest gaan zien, als een soort ‘blind date’, dus ik zag toch een beetje op tegen deze dagen.

Zaterdag gingen we eerst naar een meer (Debre Zeyit, vlakbij waar de vliegtuigcrash plaatsvond), dus ik werd opgepikt door iemand. Toen ik in de auto stapte, besefte ik pas dat met vreemden naar een meer buiten de stad gaan echt de slechtste activiteit is die je kunt kiezen in deze situatie. Gelukkig bleken het gezellige mensen te zijn en hebben we bij het meer lekker geluncht.

 Bij Debre Zeyit 

Daarna gingen we door naar ‘Face of Addis’, een feestje waar veel internationals komen. Het is op (denk ik) het hoogste punt van Addis, waardoor je een prachtig uitzicht hebt, inclusief zonsondergang. We begonnen met vier man, maar uiteindelijk breidde de groep zich al snel uit tot zeven, met uiteenlopende nationaliteiten (zowel mensen uit Ethiopië als Europa). Daarna zijn we uitgegaan, inclusief VIP-tafels en flessen whisky. Leuk, maar ook niet echt heel handig, aangezien ik vervolgens mijn eigen huis niet meer herkende vanuit de taxi en we er vier keer langs zijn gereden. Dat kwam ook deels doordat ik voor het eerst in het donker thuiskwam en je de huizen niet kunt zien vanaf de straat: alles is hek met prikkeldraad.

  Uitzicht vanaf Face of Addis 

De volgende ochtend ging de wekker voor mijn tweede blind date, de kerk! Ik heb slechte ervaringen met brak zijn, dus uit voorzorg nam ik geen ontbijt: wat er niet in gaat, kan er immers ook niet uit. Hierbij was ik alleen even vergeten dat ik gisteravond ook niet had avondgegeten door het vroege feestje, en mijn laatste maaltijd dus de dag daarvoor bij het meer was. Verder is het goed om bij dit verhaal te vermelden dat Addis extreem hoog ligt (het wordt ook wel ‘het dak van Afrika’ genoemd), tussen de 2000 en 3000 meter boven zeeniveau en het erg warm en benauwd is. Deze feiten staan hier eigenlijk voornamelijk ter verdediging van de volgende gebeurtenis: tegen het einde van de dienst viel ik flauw in de kerk, en buiten nog een keer. Ik werd wakker en minstens 50 gezichten keken me bezorgd aan, waarvan 1 gezicht durfde te zeggen ‘’wow, that’s a beautiful way of Jesus to let you know he is here’’. Nou ben ik echt niet anti-God, maar dit soort gevolgtrekkingen geloof ik absoluut niet in. Nadat iedereen me op een nogal radicale manier had leren kennen, zijn we gaan lunchen met weer een zeer gevarieerde groep. Het was heel gezellig, iedereen was net als gister heel open en vriendelijk. Daarna gingen we nog naar een tweede kerkdienst, die meer was gefocust op muziek. De diensten hebben me verrast op een positieve manier. Er wordt vaak kort een citaat voorgelezen uit de Bijbel en vervolgens wordt er vrij snel een bruggetje gemaakt naar wat we daarvan kunnen leren, of hoe we dat terugzien in het dagelijks leven of onze maatschappij. Het leidt vaak naar hoe ze ervoor kunnen zorgen dat Ethiopië als land vooruitgang kan blijven boeken, of hoe mensen in hun omgeving geholpen kunnen worden. Ook kwam er iemand spreken over de vliegtuigramp in Ethiopië. Hij heeft zelf zijn vader verloren door een gekaapt en neergestort vliegtuig in 1996, dus dat was best emotioneel. Verder wordt er veel gezongen en dat was top. Lekkere nummertjes, makkelijk om mee te zingen en het klinkt ook nog eens mooi als iedereen zingt. Ik heb mezelf wel eens met vriendinnen op 21-diners horen zingen, en geloof mij, we kunnen nog erg veel leren van deze kerkgemeenschap. Verder wordt er soms gebeden, wat ik nog niet volledig snap. Het heeft wel wat weg van Triton: iemand houdt een lang verhaal en af en toe zegt de rest een woord. Bij Triton is dat ‘vo bij het horen van ‘Varsity’, hier is dat ‘Amen’ bij het horen van iets over God, simpel te volgen dus.

Ondanks dat ik misschien niet het meest verstandige leven heb geleid dit weekend, heb ik wel heel erg genoten. Beide groepen waren erg leuk en ik ben ervan overtuigd dat ze waarde kunnen toevoegen aan mijn verblijf hier. Het verbaast me hoe goed de eerste week me is bevallen, ik had het veel zwaarder verwacht. Ik heb nog geen heimwee gehad en ben voornamelijk gelukkig geweest. Afgelopen dagen heb ik nagedacht over het feit dat ik nu in vijf jaar vijf keer in Afrika ben geweest (hoe vet dat ik dat ook kan doen), wat me daaraan aanspreekt. Persoonlijk denk ik dat er twee redenen zijn. De eerste is dat Afrika alles in me naar boven haalt wat ik niet ben: het leven is hier relaxed, niet gefocust op tijdsdruk of presteren, en mensen zijn snel tevreden. Zelf ben ik geneigd om vaak meer of beter te willen en het leven hier herinnert me eraan dat dat niet alles is en brengt me daardoor wat meer in balans. Ironisch genoeg leidt dat ook tot de tweede (vermoede) reden: doordat ik graag zoveel mogelijk wil leren in korte tijd, zoek ik graag iets op wat zover mogelijk van mijn eigen leven vandaan ligt. Hoe verder uit je comfort zone, hoe steiler vaak de leercurve. Grappig hoe je opeens dingen kunt bedenken als je wat meer tijd hebt. Momenteel ben ik in het Noorden van het land na een lange, maar mooie busreis. Volgende week meer daarover!

 Uitzicht vanaf mijn busreis